çıplak

şimdi aklımı alıyor gecenin bir karanlığında iskeleden ayaklarımı sarkıtarak,
sesini dinlediğim dalgalar.

seni çırılçıplak sevdim,
göğüs uçlarının en sertleşmiş haliyle,
dudaklarının en ateşli haliyle
ve parmakuçlarımın dokunduğu anlarda
titreyen nefesin ve bedeninle.

ki sen çıplaktın,
ben gibi,
biz gibi.

en çok o halini sevmiştim.

hani üzerinde hiç bir bez parçası olmayan,
ve
o hiç bir makyaj maskesiyle süslenmiş olmayan.

her giyindiğinde korkuyordum,
ve yüzüne sürdüğün her boya daha bir uzaklaştırıyordu seni benden.

çünkü ben seni en çok, çırılçıplak,
yani sen gibi seviyordum.

sen bir kadındın,
ve ben seni kadınlığınla sevdim.
daha ucuz ayak oyunlarında sahne almazken hemde sen.

sen bir kadındın,
ve ben seni sevmeyi sevdim,
seninle uzun ve soluksuz sevişebilmeyi.

sen bir kadındın,
ve ben seni koruyabilmeyi sevdim
gözleri dönmüş her kötülükten.

kadındın sen,
gözleri ve yüreği aşk bürümüş,

ama ben seni,

daha giyinmeden,
öyle sarılası,
öyle sevişilesi,
öyle okşanılası bir halde sevdim..

hemde şu andaki gibi,
hayatımda kimseler yokken bile,

sırf kadınsın diye,
ve sırf maskeni çıkarıp, çırılç-ıplaksın diye,

bak,
kadın!
ben seni sevdim.

tüm yalnızlığımla bile.

ve sen sadece,
halen hiç tanımadığım, ve şu an nerede olduğunu bilmediğim,
daha tanımadığım, tanışmadığım,
sevmediğim ve sevişmediğim,
çıplak bir kadınsın diye.