Hüzn'ün isyan olur..!

Kulağımda o tını.. O ses.. O müzik.. Yine gittim o yıllara.. Elimde valizim yok.. Çok kalmayacağım.. Hemen döneceğim.. Hüzn'üm, isyandır çünkü şimdi.

Suya düşen bir karanfilse yüreğin
Bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm
Vursun seni o taştan bu taşa
O çağlayandan bu çağlayana

Mesela şunu düşünürüm..
"İnsanlar.. Acaba daha ne kadar çirkinleşebilir.. Eminim herkeste farklı farklı cevaplar bulur bu soru.. Herkesin vardır bir yarası.. Belki kapanmış, belki dem tutmuştur, tazedir yani.. Bizler, hiç mi çirkin olmadık.. Çok mu masumuz? Asla.. Ama hayattan dersini almış, başını öne eğmiş, uslanmış bir çocuksanız.. ve Çirkinlikten olabildiğince uzak kalmaya çalıştığınız halde, O çirkinlikler karşınıza dikiliyorsa, "Kaldır başını çocuk..! Eğilme! Başeğme!" Diyorum kendime.. Peki ya biz.. Yani bu insanların çirkinliklerini, hep karşıdan seyredecekmiyiz? Yoksa, meşru mudafa hakkımızı kullanarak "çirkin olmayı" seçemeyecekmiyiz bazı durumlarda? Karşıdaki, çirkince yaktıysa gemileri, Bizim o okyanusu da yakma hakkımız olmayacak mı? Tabiki olacak.. Ama değerlerimizi, İnsanlığımızı, Masumluğumuzu yitireceğiz... "Onlara" benzeyeceğiz en kötüsü.. Bazen, diyorum ki.. Bazıları için mustahaktır.. Masumluğumuzu da İnsanlığımızı da yakmaya değer.. Hem zaten İnsan dediğin, "İsyan" edendir, Adam olanın isyanı da, gemileri değil, "Okyanusu" yakandır..

Kavgadan uzak kalmışsan
Sevdadan da uzaksın demektir.

Ve ben, sevdadan uzak kalmadım ki hiç bir zaman.. O nedenle, Bazen, yarını düşünmeden, dişe diş, Kavga ederim.. Hüzn'ün adı, İsyan'sa.. Kalleşçe değil, Adam gibi kavga ederim.. Sonrasında, ne yakacak gemi kalır, ne okyanus, ne denizler, ne de ben..
Çirkinlikler'de arınır.. Geriye kalan, sadece ve sadece sessizliktir artık..

Bir de, gereksizliklerle doldurulmuş
Koca boşluklar..