"Gül"ün ömrü..

Hâlâ o sahil kasabasında..
Yaz bitiren günlerden birindeyim..

Ortalık sakin..
Deniz desen, en güzel, en girilesi halinde..
Güneş hala yakıyor..
Tenim hala yanıyor..

Sonra oturmuş evimde,
Yalnızlığımı demlerken,
Yalnızlığımla "çay" demledikten sonra,

O güzel,
o demini bılmuş,
o cennet tadını veren bir bardak çayı yudumlarken..

Nedense bu şiir geldi aklıma..
Açtım dinledim..

sana
yaralarımdan çiçekler,
ilk yardım geceler biraz da
ve yangında kurtarılması imkansız acılar
bırakıyorum..

seni özümün gizinde saklıyorum..
bütün aşklarımın izlerini sayıklayarak
ve aldatarak tüm sevdiklerimi,

sana
cinayetimin ipuçlarını bırakıyorum...
vasiyeti olmayan ölüler ülkesinden
(türkülerin sırtındaki muamma!)
yazık bir nakarat bırakıyorum sana

"ben sana gülüm demem
gülün ömrü az olur"

öç biter,
biter şarkı,

yaz olur...

Gülün ömründen bahsediyor..
Az diyor..

"Gül" ölünce ne olduğundan bahsetmiyor..

Sonra bakıyorum..
Çayım bitmiş..

Yenisini yudumlamam lazım diyorum..
"Kaydı yayınla" diyorum ve
Çayımı "taze"lemeye gidiyorum..