herşeyden çok..

izmir'in ıslak ve sessiz,
bir o kadar geceden kalma karanlık kaldırımlarında yürürken,
adımlarımı sayarken,
kötüleri süzerken..

herşeyden çok sevdiğimi farkettim bu şehri..

sadece bu şehri'mi..

yok yok..
"ben herşeyden çok" sevmeyi sevdim..

o klasik "seviyorum" sözcüklerinden daha çok sevmeyi sevdim..

tutkuyu, heyecanı, istemeyi,
aruzlarımla yanmayı,
beklemeyi sevdim..
herşeyden çok sevdim..

kaldırımlar,
neler neler döktürüyor beynimden..

sahi, kötülerin gözleri..
nasılda parlıyor geceleri..

oysa dudağımda sadece küçük bir tebessüm..

ben korkmaktan yıllar önce vazgeçtim..

yılan'ların içinde öğrendim yürüyebilmeyi,
ve vazgeçmiştim kafama namlular dayandığında, korkmaktan..

şimdi yürüyorum işte,
kaldırımların en ıslak haliyle..

adımlarımı sayarak,
içimde tutku, heyecan,
ve arzularımla yanarak..

ben korkmaktan çoktan vazgeçtim..
sadece, "herşeyden çok sevmeyi" sevdim..
ve hep bunu seçtim..

herşeyden çok..