zamansız

her yağış bir başka kalkışmaya gönüllü
ve kim neye erse bu geçişte
bir tomurcuk bir gözyaşı
mutluluk işte

her ne kadar güzel olursa olsun,
betondan boğulmuş,
boğdurulmuş şehirden,

o sessiz, sakin, her yeri çiçek açmış, tertemiz hava çökmüş sahil beldesindeki eve geçtiğimde,
gözüme hemen bahçedeki ve etraftaki portakal, mandalina ağaçları çarptı..

üstelik öyle güzel kokuyorlardı ki..
nefes nefes çektim bol bol içime.

ve sonra birden aklıma geldi..

en sevdiğim şiirlerden biridir fon'da ki şiir..

o küçük bölümünü de çok sever ve her fırsatta kullanırdım..
o bölümde şöyle diyor..

"Unutma baharda çiçek olan
Meyvedir yaza...."

demekki yaza meyve olmak için ilk baharı beklemek şart değil.
çiçek olabilmişsen,
her mevsim meyvesindir aşk'a..

meyve olmak, zaten en kolayıdır aslında..

asıl zorluk burada,
çiçek olabilmek.. tomurcuklanmak bir bakıma.
kimisi de, tomurcuklarını, çiçeklerini gözyaşlarıyla sular, büyütür sonra..

zaten aşk'ın, mutluluğun mevsimi mi var..

herşey "ani" ve,
"zamansız" yaşanınca
daha da bir güzel..

zamansız sevmek,
zamansız aşık olmak,
zamansız "seni seviyorum" demek,
öpüşmek,
hatta
sevişmek bile..

değmediğim yerin kalmayıncaya
bu bahar sonsuza tomurcuklanmaya
ben sana sen çatlak bir anadoluyu kucaklamaya
bu bahar aşk için hazır
hazır vazgeçmeye
adının bile baş harflerinden